święto świętych króliczków

Zuza: A teraz będą te święta świętych króliczków,kiedy zbiera się jajka i Pan Jezus zmartwychwstał.
Ja: A to ciekawe co mówisz, a skąd to wiesz?
Zuza: Babcia mi powiedziała. I wiesz, powiedziałam to wszystkim w przedszkolu.

Więc ja mówię wam, że jak już niedługo ten śnieg się stopi to będziecie świętować święto świętych króliczków;-) Jak byście zapomnieli i brakło wam motywacji do przetrwania mrozu i śniegu.

dla babć i dziadków

gwiazda życzy
gwiazdor się pręży;-)

a matka stworzyła laurkę tu

PS. przy okazji tylko krótko powiem, że zostałam "piszącą" dla portalu kobietawielepiej.pl, zapraszam na portal

statystyka

Antek ma osiem miesięcy. Siedzi od kiedy ma 6 miesięcy. Je wszystko. Pełza od tygodnia. Potrafi robić papa. Rozpoznaje osoby. Reaguje na swoje imię od około 4 miesiąca. Rozumie, co znaczy "nie wolno". Potrafi stać przy meblach, co bardzo lubi. Lubi rozmawiać z babcią Basią na skypie. Szczerzy się do niej i zawsze chce się jakoś do niej dostać. Przypadła mu do gustu.
Tyle ze statystyk.
Chciałam się pochwalić, bo Anti wygląda na młodego bystrzaka.

o tym, że poradniki kłamią

Mama i tata wrócili  z pracy. Byli bardzo zmęczeni. Chcieli choć chwili ciszy, a Zuza ich ukochana córka przywlekła z przedszkola idiotyczną zabawę w żółwie ninja. I krzyczała wniebogłosy.
Mama właśnie skończyła czytać kolejny poradnik do recenzji i postanowiła wdrożyć jedno z opisanych tam ćwiczeń. W poradniku było napisane, że w takich właśnie sytuacjach trzeba dziecku wyraźnie określić swoje uczucia oraz swoje oczekiwania , co do dziecka zachowania i poprosić , aby współuczestniczyło w naszym wyborze. Dziecko ma nam ochoczo towarzyszyć,a  w przyszłości to podobno nawet samo wyjdzie z daną inicjatywą.
Ad rem. Cytując książkę, przemawiam do Zuzy, tata siedzi cierpiętniczo na drugim końcu kanapy.
Mama: Zuziu, przyszliśmy właśnie z pracy. Jesteśmy zmęczeni, Musimy odpocząć. Czy zechcesz nam potowarzyszyć i odpocząc z nami na kanapie przez pięć minut, abyśmy nabrali sił do wspólnej zabawy? ( i to był autentyczny cytat, który wyrzekłam;-))
Zuza: Ale ja wolę kupę!!!
Po czym zniknęła w otchłani kibelka.

Po powrocie, postanowiliśmy podjąć drugą próbę. I jeszcze raz wygłosiłam tekst o zmęczeniu, odpoczynku i wspólnym podejmowaniu tego samego tematu.
Zuza: Nie mama, nie proszę!!!( był to błagalny krzyk, żebym nie kazała jej odpoczywać z nami na tej zasranej kanapie, bo ona chce być ninja)

Poddaliśmy się. Tata włączył jej gry na komórce.

Poradniki czasami rozmijają się z prawdą;-)

szpital na perypetiach

Cierpiętnik 1
diagnoza: przeziębienie, grypa.
Objawy: Temperatura 38-38,5, katar, brak apetytu, w grę wchodzi tylko mleko i kaszka, woda do picia. Większość czasu, gdy jest gorączka śpi, co dla matki jest pocieszające, bo jak nie śpi to marudzi na wszystko i jedyne co wchodzi w rachubę to noszenie na rękach. Po początkowym entuzjazmie na przyjmowanie syropu przeciwgorączkowego, zaczął się okres buntu i nie chce otworzyć paszczy. Podawane są również naprzemiennie czopki, przy których póki co nie ma buntu. Zalecone zostało również psikanie kropli do nosa, co wymaga związania i ubezwłasnowolnienia pacjenta, bo inaczej nie da rady. Kwarantanna ma trwać do poniedziałku, a potem ma iśc zdobywać nowe wirusy.

Cierpiętnik 2
diagnoza: przeziębienie, grypa.
objawy: temperatura pojawiła się wczoraj, jak zwykle dochodzi do 40 stopni, apetyt średni, coś tam je, pije jak zawsze- dużo, czyli przynajmniej namawiać nie trzeba. Większość czasu, gdy jest gorączka nie śpi,co nie cieszy mamy.  Jest jak zwykle (sic!) pobudzona, śpiewa, biega, drze się i wymyśla. Cała noc zarwana. Stopy już nie drętwieją, co przed chwilą zostało mi oznajmione, czyli  z powrotem "mogą stukać" Super!;-) Syrop przeciwgorączkowy przyjmuje ochoczo, przy psikaniu do nosa również potrzebne związanie i ubezwłasnowolnienie. Kwarantanna ma trwać do poniedziałku, liczę, że gorączka minie jutro, bo inaczej pojawi się trzeci cierpiętnik w postaci mamy, a wtedy to już "ciemność, ciemność widzę".

Zestaw ratunkowy
Kosztował nas około 150zł!!!czyli sweter, który chciałam poszedł w zapomnienie. Został roztrwoniony w...aptece!!Szczyt marzeń!

Lekarz prowadząca: wielka matka, co to się aż trzy dni napracowała!!Ale nie ma tego złego, dzieci w szkole się radują, że dopiero, co przyszła i już jej nie ma. To dobrze rokuje na przyszłość, że zajęć nie będzie, czyli dla nich jest git! Przynajmniej ktoś na tym skorzysta.
A foty lekarza nie będzie, bo jest cały w glutach bo z prawej wyciera się cierpiętnik1 a z lewej cierpiętnik 2, więc lekarz stwierdził, że do ludzi w takim stanie wyjść nie może. Tylko oddział zakaźny!!;-))

różnica płci

Gdy Zuza ma gorączkę dostaje dodatkowej energii. Biega, skacze i w ogóle nie chce spać. Dlatego bardzo nie lubimy gorączki, bo wtedy po prostu nie da się zagarnąć naszego dziecka do łóżka.
A teraz o Antku. Dostał swojej pierwszej w życiu gorączki około 38 stopni, dla porównania Zuza zazwyczaj ma od razu 39-40 stopni. Syn umierał, cierpiał, spał cały dzień. Spuchł, łzawiły mu oczy, był dzieckiem ,którego dotąd nie znaliśmy. Zastanawiałam się skąd ta różnica, że tak różnie reagują na gorączkę. Olśniła mnie koleżanka z pracy: Jak to nie wiesz, przecież to facet!!! Oni po prostu tak mają!!
I wtedy wszystko stało się jasne. Rzeczywiście, to prawda. Tylko, że ja myślałam, że to cierpiętnictwo mężczyzn przy byle katarze jest nabywane z wiekiem, a tu się okazuje, że to są po prostu geny!! Bo która kobieta mogłaby sobie pozwolić na luksus wylegiwania się w chorobie, a mężczyzna po prostu jest chory i cały świat musi przyjść mu z pomocą, bo tak bardzo cierpi w swojej przeokrutnej katarowej zapaści. Syn cierpiał do wczoraj po południa. Potem odżył, ale do żłobka nie może podobno iść do piątku, więc tyle by było z mojego wielkiego powrotu. Się napracowałam;-)

wielki powrót

wielkiej matki do marnej roboty.
Anti przeżył swój pierwszy dzień w żłobku. Jakoś tam radę dał, chociaż pani powiedziała, że łatwo nie było. Płakał, ale nie z tęsknoty za matką czy ojcem, ale raczej z braku zainteresowania. Bo mój syn jest bardzo grzecznym chłopcem, ale potrzebuje atencji, a  w żłobku nie może jej mieć przez cały czas więc płacze. Ale chyba aż tak źle nie było, bo gdy przyszłam to nie płakał z rozpaczy i nie żalił się tylko uśmiechnął się do mnie i do wszystkich wokół i humor miał dobry o końca dnia, spać też poszedł spać tak jak zwykle bez problemu, więc po pierwszym dniu traumy nie ma. Oby tak pozostało. Matka z kolei upuściła trzy łzy i ruszyła negocjować swoje warunki pracy, gdzie została potraktowana parszywie, ale tak to już jest jak się jest nieobecnym. Jedyny sukces polega na tym, że szefostwo mnie przeprosiło za owy fakt i przyznało, że nieobecni są pokrzywdzeni i w ramach rekompensaty za krzywdy dostałam jeden dzień wolny. No cóż "duży świat" jest brutalny i dochodzi to do mnie każdego dnia. Czas dorosnąć.
Wracając do syna Antka. Mój mały syn jest już całkiem duży i to zarówno w sensie metaforycznym jak i dosłownym. Zajada wszystko to co my, nie wiedzieć kiedy strzelił focha i postanowił nie jeść zupek dla niemowlaków. Tak więc je te same zupy, co my tylko rozdrobnione. Mam spokój z dodatkowym gotowaniem. Sensacji żadnych nie ma, a ogórkową zajadał się tak, że aż mu się uszy trzęsły. Poza tym to na widok biegającej zuzy aż cały się trzęsie i nosi go, aby móc z nią pobiegać w związku z czym jego ulubioną atrakcją jest chodzenie, gdy jest trzymany pod ręce, natomiast przy raczkowaniu prostuje nogi i podnosi się do góry, więc zobaczymy co będzie pierwsze chodzenie czy raczkowanie.
 To by było tyle z powrotowych wieści. Idę odpoczywać, bo czuję, ze przede pracowicie ciężkie czasy.
Wyjście- kolejne baby;-)
ŻART;-)

pełnia

Nowego Roku!!Wam wszystkiego spełnionego!!
Właśnie wróciliśmy z nart, gdzie więcej wiosny niż zimy, ale był mały przedsmak, bo na paru stokach było naśnieżone i na tych małych skrawkach można było się poczuć jak w Alpach.
Stała się rzecz niesłychana. Otóż zadeklarowana przeciwniczka jazdy na nartach, a ewentualnie deklarująca chęć jeżdżenia na łyżwach Zuza sama się rzuciła na narty i tak została namiastką narciarki. Nie szło jej najgorzej. Co prawda jej problemy z koncentracją są przeszkodą, ale okazuje się, że lepiej jej idzie jak się ja puści samą i łapie na dole niż stara się coś tłumaczyć. Tal więc pojawił się cień nadziei, że odziedziczy narciarskie mistrzostwo matki;-)

Druga młoda narciarka była w dużej mierze Zuzy inspiracja i podejrzewam, że to Julii zawdzięczamy tą fascynację nartami. Jakby nie było należą się podziękowania. W teamie był jeszcze jedn narciarz, ale brak nam jego fotek, a ta która  mamy nie oddaje realiów sytuacji, bo akurat na niej strzela focha, że jeździć nie będzie, a okazuje się, że idzie mu rewelacyjnie i podczas nieobecności szkodnika w postaci Zuzy skręca, hamuje i w ogóle radzi sobie lepiej niż narciarka. Tak więc narciarza wrzucimy później jak dotrą do nas zdjęcia oddające jego talent- oczywiście odziedziczony po cioci!
A syn w tym czasie przebywał z niejeżdżącymi pełniącymi dyżury opiekunek;-))Spisywał się bardzo dobrze i opiekunki mogły się obijać;-)))Grazie opiekunki!