Pierwsza. Należą do niej wszyscy entuzjaści dzieci, kochający bezgranicznie, świata poza nimi nie widzący, ufający wszystkim poradnikom, przewodnikom, encyklopediom odkrywającym naturę dziecka. Ci rodzice dają dzieciom lizaki zawsze i wszędzie i nie krzyczą, nie przejmują się, że wszystko się klei, że wszystko jest brudne, a jeszcze nie daj boże kiedy te lizaki są farbujące wszystko i wszystkich. To rodzicielskie anioły, które słuchają swoich dzieci i spełniają ich zachcianki. Ja do tej grupy nie należę.
Trzecia. Lizaków nie uznają w ogóle, bo dziecko może się udławić, a jak nie dadzą to oszczędzają sobie ewentualnej resuscytacji. Poza tym nie muszą puszczać dodatkowej pralki. Cieszą się życiem bez lizaków. I nie wiem, czy nie chciałabym tu być.
Ja daję lizaka jak mnie syn o to poprosi a robi to rzadko, zazwyczaj podczas zakupów, nie przejmuję się, że wszystko idzie do prania bo po naszych pieszych spacerach i tak wszystko ląduje w pralce :)
OdpowiedzUsuńteż odnajduję się w drugiej, niestety :)
OdpowiedzUsuńFiu fiu jakie piekne te wasze lizaki , ja odnajduje sie w pierwszej grupie, bo po jednym liznieciu lizak laduje w moich rekach . Dzieki temu mam wymowke i moge sobie go zjesc ;)
OdpowiedzUsuńwow ,ale lizaczki:)
OdpowiedzUsuńOliśka mało je lizaków ,bo je gryzie,a nie liże