mój mały kucyk, aaaaaa

zaprojektowałam Zuzi przyszłość zanim przyszła na świat. Ta przyszłość wynika trochę, jak to zazwyczaj bywa, z moich własnych niespełnionych marzeń, a trochę z tego, że czytając o chorobie Zuzi wyczytałam ,że warto , aby były na przykład dżokejkami, bo mają do tego fizyczne predyspozycje i jakoś ta wizja córki dżokejki przypadła mi do gustu. Do tego wszystkiego Zuza uwielbia kucyki pony z bajki "My little pony", a po ostatniej olimpiadzie czuje chęć zdobycia złotego medalu dla swoich rodziców, oczywiście w jeździe na kucyku ( dyscyplinę wymyśliła sobie sama). Tata jest przeciwny temu kucykowemu wymysłowi, bo zwyczajnie boi się koni i boi się o swoją córkę, czym starszy tym bardziej strachliwy jakiś. W końcu jednak udało nam się złapać jakiegoś kucyka i nadarzyła się okazja pierwszej przejażdżki. Pierwsze dwie minuty było podniecenie i ekscytacja, potem nastąpiła konsternacja, bo Zuza zauważyła, że kucyk jest...czarny ( a w jej bajce zły kucyk jest czarny). Trochę spanikowana powiedziała: o jesteś czarny, wolałabym, żebyś był fioletowy ( najlepszy kucyk w bajce jest fioletowy). Pani prowadząca jednak oburzona rzekła: bo to jest prawdziwy kucyk! (No wiemy przecież, proszę Pani). Następny moment zawahania nastąpił, gdy pani klepnęła kucyka w zad, bo według niej za wolno szedł. Wtedy kucyk szarpnął do przodu i Zuza się przeraziła, trzeba było ją uspokajać trochę, ale ostatecznie jej się podobało i dalej chce złoty medal w jeździe na kucyku, rodzice zdobędą srebrny, a babcia ..granatowy!!Tak więc będziemy nad tym pracować, znaczy nad tym złotym medalem córki, bo rodzice to już szans większych nie mają; no chyba , że w ping-pongu;-)