podejście

najważniejsze, żeby je mieć. Żeby próbować, starać się zrozumieć swoje dziecko i zacząć do niego mówić jego językiem, a wtedy opieka nad nim staje się łatwiejsza, bo macie nawiązaną nić porozumienia.
Tata nie ma z tym problemu. Klony dogadują się znakomicie, odnajdują się w swojej obecności, podzielają swoje pasje. Opieka taty nad córką wyprowadza mamę z równowagi ( i nie chodzi tu bynajmniej o załączony obrazek, generalnie na wszystko mają czas, jest 23, a dziecko, oczywiście ku swojej uciesze biega nie umyte, nie nakarmione i  w ogóle nieobrobione, a tata ogląda film), natomiast sama córka z owej opieki i z tego "bezczasowego, bezrutynowego" podejścia jest bardzo szczęśliwa.
W tym wszystkim dochodzi jeszcze jedno. Jak widać, na łóżku nie ma już miejsca, dla mamy, a tym bardziej dla mamy- słonia (jeszcze), więc moja irytacja tylko narasta, bo ja gdzie mam się podziać? Pytam się gdzie? Na co Zuza odsuwa się o centymetr i mówi: no chodź tu będzie fajnie, nie bój się bajki, pooglądaj ze mną.
No niestety moje podejście wsunięcia się na łóżko, nie udało się, okazało się, że jednak jest za małe na naszą czwórkę i dwa laptopy. Został mi tylko "mój kawałek podłogi"(dosłownie).