klaps

Dziś będzie o karach. Cielesnych i psychicznych.
Był uroczy, niedzielny spacer w miejskiej palmiarni. Były bambusy, palmy kokosowe, bananowce, węże, żółwie i inne gady. Wszystko przebigało jak w filmie familijnym klasy b, czyli teoretycznie straty piniędzy nabilet, ale warto od czasu do czasu pouczesnticznyc w takiej kiczowatej uczcie.
Ad meritum. Dla dopełnienia tej sielankowej atmosfery postanowliśmy udac się jeszcze na kawę do palmiarnianej kawiarni. I tu zaczyna się kino też klasy b, tylko gatunek jakby bardziej w kierunku thrillera. Na pierwszy ogień poszła cena kawy. Była dośc wyoska, więc podejrzewam, że była zrobiona z ziaren wyhodowanych w rzeczonej palmiarni i dlatego taka drogocenna, bo hodowla ciężka. Sernik wiedeński też chyba pieczony w Wiedniu, stąd cena uwzględniała koszty transportu. No ale to był tylko wstęp, do prawdziwej kary. Okazała się nią tradycyjnie córka mamy i taty oraz cierpliwość całej trójki.
Dwie minuty- tyle wysiedziała Zuza na krześle, potem zaczęła krzyczeć, że chce biegać, chodzić i iść do węża. Mamie szczęki chodziły i odbiła piłeczkędo taty. Tata się trzymał i jak mantrę powtarzał, że "zaraz dostanie [dziecko] wciry". I tu właśnie zapalila się w głowie mamy lampka. Klaps. Miejsce publiczne. Kara. Donos. Ogólnie klops. bo dziecko wariuje, rodzice też, ale z nerwów i niemożności wypicia swojej drogiej kawy i delektowania się swoim wiedeńskim ciastkiem prosto ze Śląska, a tu nie ma w rękach,dosłownie, żadnego narzędzia, którym można by okiełznać.
Kawę wypiliśmy na raty, w tempie ekspresowym. Doszliśmy do wniosku, że nasze dziecko ma mało cierpliwości, że dużo ćwiczeń przed nami wszystkimi, i że chyba pomimo całej nagonki na klapsa na pupie dzieci my chyba jednak czasami go damy, bo inaczej już nigdy nie wyjdziemy do ludzi, przynajmniej w towarzystwie naszego, ćwiczącego cierpliwość swoją i naszą, dziecka.