zaskoczenie

to stan, który od paru dni ogarnia mnie całą. zakasuje mnie przede wszystkim Zuza, a dopiero potem ja.
Muszę przyznać, że przyśpieszenie, które dokonało się w rozwoju naszego dziecka w momencie ukończenia roku jest tak duze, że po prostu go nie ogarniam. Myślałam, że jej zaznajamianie z językiem będzie jakieś takie wolniejsze, ale tu nagle ni z gruszki ni z pietruszki Zuza zaczęła mówić, oczywiście nie pełnymi zdaniami zbyt dużo bym oczekiwała, ale tempo w jakim wzbogacał się jej słownik było przeogromne. Dziś jest już całkiem komunikatywnym dzieckiem, z którym można spokojnie porozmawiać, zadawać pytania i oczekiwać nawet w miarę sensownych jednosłownych, czasami dwu, odpowiedzi.
Przyznaję nie doceniałam jej.
Mama, bo któż by inny, dał dziecku w sobotę do zabawy klucze- taty, żeby nie było, że mamy. Dziecko gdzieś z kluczami chodziło, aż je gdzieś wsadziło. Szukaliśmy z tatą 3 dni, aż spasowaliśmy. Po trzech dniach. Dziecko zaczęło krzyczeć, że znowu chce klucze. Oczywiście mama powiedziała: " Żadnych kluczy dopóki nie odnajdą się tamte! Dziecko wyszło z pokoju, po pięciu sekundach wróciło z kluczami (tymi zagubionymi) w ręku i śmiało się matce perfidnie w twarz!!!Nie podejrzewałam, że pamięta, o które klucze chodzi i , że wie gdzie je schowała. My nadal nie wiemy!!!
Dziś rano, ubieramy się do żłobka. Oczywiście standardowo powiedziałam dziecku, że jest damą. Po czym chciałam włożyć jej spodnie. I tu rozegrał się dramat. Zaczęła wierzgać nogami i krzyczeć "dama, dama" , zdzierać z siebie spodnie i kurczowo przykładając od siebie sukienkę. Mamo, przecież damy chodzą tylko w sukienkach, a nie w spodniach. Wyperswadowałam dziecku , że w spodniach też chodzą i z płaczem poszła dama w spodniach krzycząc "dama"!
A sobą jestem zaskoczona dlatego, że siedzę w domu ( trochę się rozchorowałam) i nie mogę wyjść z podziwu jak marnuję swój cenny czas na siedzenie przed komputerem!!!Odchodzę od wstrętnego pożeracza czasu!!!!